Categorie: "Algemeen"

Bij NRC Handelsblad is een Sex & Cinema-dvdbox te koop, met daarin Last Tango in Paris, La bête, L'empire des sens, Une liaison pornographique en Lucia y el sexo. Samengesteld door Joyce Roodnat, die zich er in een begeleidende tekst over verbaast dat expliciet seksuele beelden, in de jaren zeventig nog heel gewoon, nu niet meer in de bioscoop te zien zijn.

De moderne sexfilm houdt het op bleu bloot, waarbij een herhaalde, omfloerst gefilmde, ritmische beweging staat voor een vrijpartij. Erotisch spannend, een en al suggestie, en alles om een hoekje vastgelegd, zodat er niets onwelvoeglijks in het vizier kan komen.

Die constatering verbaast mij dan weer. Was er de afgelopen jaren niet regelmatig ophef over films die juist heel expliciete beelden toonden? 9 Songs van Michael Winterbottom bijvoorbeeld, of de films van Catherine Breillat. Ik herinner mij ook Intimacy (2001) van Patrice Chéreau, 'the first mainstream English language film with unsimulated sex scenes to be passed uncut in Great Britain' volgens filmdatabase IMDb. En recent nog Shortbus, dat ook weinig aan de verbeelding overliet. Voorbeelden te over dus, lijkt mij…

→

The Observer gaat bij vier films – Crouching Tiger, Hidden Dragon, Reservoir Dogs, Star Wars en Blue Velvet – na door welke andere films ze beïnvloed zijn. En bij The Guardian kun je links tussen diverse films vinden door titels in te voeren. Al is de keus nogal beperkt – maar je kunt zelf het een en ander toevoegen. →

Gevonden via IFC.

En, via The Moviegoer: Orson Welles over Antonioni.

Q: How do you feel about the films of Antonioni?
Welles: According to a young American critic, one of the great discoveries of our age is the value of boredom as an artistic subject. If that is so, Antonioni deserves to be counted as a pioneer and founding father. His movies are perfect backgrounds for fashion models. Maybe there aren’t backgrounds that good in Vogue, but there ought to be. They ought to get Antonioni to design them.

→

Vraag aan voormalig filmjournalist Hans Beerekamp in Nova, naar aanleiding van het overlijden van Ingmar Bergman:

Is er een regisseur van de laatste tien jaar die qua grootte met hem te vergelijken is?

Inkoppertje voor Beerekamp:

Nou, je ziet dat nu de grote filmregisseurs toch niet meer zo universeel aanspreken als toen Bergman of Fellini of zelfs Hitchcock. Je zou nu Tarantino kunnen noemen, dat is natuurlijk ook een begrip, maar dat is toch van een heel andere orde dan Bergman.

Onzin natuurlijk. Wat te denken van regisseurs als Mike Leigh, Lars von Trier, David Fincher, Joel Coen, Paul Thomas Anderson, David Lynch, Ang Lee, Peter Jackson, Gus van Sant, Pedro Almodóvar, Wong Kar Wai, Ken Loach, Michael Winterbottom, Michael Haneke en Lukas Moodysson. Om nog maar te zwijgen van mensen als Steven Spielberg en Martin Scorsese, die al langer bezig zijn maar toch ook nog zeer 'universeel aanspreken'. Ook veel andere Bergman-necrologieën, zoals die in The Guardian, hebben overigens dezelfde toon, van oude filmjournalisten die vinden dat er tegenwoordig toch niet meer zulke Cinema gemaakt wordt als Toen. Affijn.
Bekijk het fragment uit Nova, en let op het schampere lachje als Tarantino ter sprake komt:

Oja, wie naar aanleiding van de berichtgeving over Bergman wel eens een klassieker van hem wil zien, kan hier terecht:

→

Alex Cox stelt in The Guardian de vraag: 'What would a punk cinema look like, if one still existed?' En hij geeft een antwoord, dat op mij eerlijk gezegd een beetje onzinnig overkomt. De regels breken, met genres breken, een laag budget ('Make it cheaply. This is really important.') en zo nog een paar instructies. Terwijl een kenmerk van punk juist is dat je je niet laat instrueren, ook niet door Alex Cox. →

Een goed begin is het halve werk, vindt The Guardian, en die krant stelde daarom een top tien op van de beste beginscènes – of eigenlijk: openingssequenties – aller tijden. Die top tien luidt als volgt:

1. The Wild Bunch (1969)
2. A Matter of Life and Death (1946)
3. There's Something About Mary (1998)
4. Night of the Hunter (1955)
5. Manhattan (1979)
6. Three Kings (1999)
7. Goodfellas (1990)
8. Touch of Evil (1958)
9. Psycho (1960)
10. Apocalypse Now (1979)

De toelichtingen zijn leuk om te lezen, zoals die bij Goodfellas:

There's the jubilant Ronettes-scored segment from Mean Streets and the woozy intro to Cape Fear, but Martin Scorsese has surely never created a first sequence more riveting than the one to Goodfellas, with its unquiet corpse rattling in the boot, its instant air of menace and its final, breezy mission statement: "As far back as I can remember, I always wanted to be a gangster." This grabs you by the lapels and won't let go.

Bekijk het zelf:

→

Je kunt Quentin Tarantino ook té serieus nemen… (Kijk tot het eind voor een grappige observatie, vooral voor sportliefhebbers.)

→

Previously Unreleased heet het speciale programma van het Amsterdamse Filmmuseum, van 28 juni tot en met 5 september, waarbij films worden vertoond die niet eerder in Nederlandse filmzalen te zien waren. Het gaat om titels die wel opvielen op festivals als Cannes en Berlijn, maar geen Nederlandse distributeur vonden. →

'Ik ben Rodrigo en ik wil voor Michel Gondry werken.'
→

Regisseur Alex Cox (Repo Man, Sid and Nancy) schreef een amusant stuk in The Guardian, over acteurs die zo nodig films willen regisseren. Cox is daar bepaald geen voorstander van:

The news that both Kirsten Dunst and Madonna are to direct short films this summer is exciting for connoisseurs of awful movies. Will their directoral debuts resemble Johnny Depp's excrutiating quasi-snuff movie, The Brave, or Vincent Gallo's disastrous homage to himself and his supposedly enormous member, Brown Bunny?

→