In het begin van Happy-Go-Lucky was ik een beetje bang dat er iets ergs zou gebeuren met de hoofdpersoon, de vrolijke, 30-jarige lerares Poppy. Ze heeft een leuk leven, heeft een zonnige instelling ('happy-go-lucky', inderdaad), heeft lol met haar vriendinnen. De meeste filmregisseurs zorgen er wel voor dat zulk levensgeluk niet lang duurt. Een vreselijke ziekte, misdaad of ramp komt de boel door elkaar schudden.
Maar Mike Leigh, de maker van Happy-Go-Lucky, is niet als de meeste
andere regisseurs. Gelukkig niet. Er komt in Happy-Go-Lucky aardig wat
langs, dat bij andere films gelijk het hoofdonderwerp zou zijn. Er
wordt flink in gedronken, er komt een kind in voor dat anderen pest, er
is een rijinstructeur die op buitenlanders scheldt en Poppy ontmoet een
aardige man, met wie het misschien wel wat wordt. Maar een film over
alcoholisme, pesten, intolerantie is het niet, en ook geen romantische
komedie. Anders dan de meeste films gaat het in Happy-Go-Lucky niet om
een issue of een plot.
Gáát de film dan wel ergens over? Dat vroeg ik me eerlijk gezegd het
eerste half uur ook wel een beetje af. Er gebeurt immers niet zo veel
schokkends met Poppy.
Toch is dat niet erg. Happy-Go-Lucky gaat wel degelijk ergens over:
over hoe je in het leven staat, over hoe je met anderen om gaat,
anderen die soms een radicaal andere kijk op het leven en de
maatschappij hebben. Over de eigen ruimte die mensen opeisen (zoals
verwoord door de flamencolerares die uitlegt dat flamenco voor
zigeuners een manier is om zich te laten gelden: 'This is MY space!')
en over volwassen worden.
Zoals de meeste films van Mike Leigh (Secrets & Lies, All or
Nothing, Vera Drake) gaat het uiteindelijk over empathie,
inlevingsvermogen – proberen iets van de medemens te begrijpen.
Het is alsof Mike Leigh wil zeggen: zo kan het ook.
Lees ook:Mike Leigh over zijn nieuwe film
Lees ook:Tv-tip: Vera Drake, Sweet Sixteen
Lees ook:Tv-tip: Secrets & Lies (Mike Leigh, 1996)
Lees ook:Nonsens in Nova
Lees ook:Tv-tip: All or Nothing (Mike Leigh, 2002)
Had me geestelijk voorbereid op een enorm irritante Poppy, maar waarschijnlijk vond ik haar daardoor eigenlijk vooral schattig toen ik de film eenmaal zag. Sommige diepe gesprekken lagen er wat mij betreft net te dik op, maar over het geheel gezien een mooie film met aardige gedachte.