In Utrecht won Heddy Honigmann tijdens het Nederlands Film Festival het Gouden Kalf voor Beste Lange Documentaire en de Prijs van de Nederlandse Filmkritiek. Des te opvallender dat de film vandaag in de Volkskrant slechts twee (van de vijf) sterren krijgt.
Volkskrant-recensent Ronald Ockhuijsen schrijft dat de jury’s in Utrecht ontroerd zijn geraakt door ‘het mengsel van dood, leven, bewondering en kunst’ in de documentaire (die gaat over de bezoekers van graven van kunstenaars op de beroemde begraafplaats Père-Lachaise in Parijs). Dat is volgens hem niet anders dan hoe anderen vallen voor actiehelden, of hoe ‘pubermeisjes platgaan voor hunks en romantiek’. Forever is dus, vervolgt hij, niets anders dan een formulefilm. ‘Met als doelgroep de bezoekers van de arthouses.’
Verfrissende mening, want zulke verantwoorde arthouse-films over een dergelijk mooi en gewichtig onderwerp, worden maar al te vaak kritiekloos de hemel ingeprezen.
Wat niet wil zeggen dat NRC-recensent André Waardenburg zo kritiekloos heeft zitten kijken: uit zijn recensie mag je afleiden dat hij wel degelijk oprecht ontroerd werd door Forever, die hij omschrijft als ‘het summum van Honigmanns kunsten’. Hij beschrijft diverse mooie momenten en schrijft: ‘De film gaat vooral over de rol van kunst in het menselijk bestaan. Kunst ontroert, verwart, troost, leidt tot zelfreflectie, maakt mensen stil en contemplatief. Niet voor niets worden de graven van bekende kunstenaars beter bijgehouden dan die van onbekenden.’
Forever is blijkbaar een formulefilm die werkt. Als je er bevattelijk voor bent.
Lees ook:Von Triers grap waar niemand om lacht
Lees ook:Blog over arthousefilm
Lees ook:Wolfson blijft directeur IFFR
Lees ook:Rutger Wolfson interimdirecteur IFFR
Lees ook:Pierrots, gillende actrices, verkrachtingen